Integratie
Door: jairenjoyce
Blijf op de hoogte en volg Jair
23 April 2012 | Lesotho, Mapoteng
Heerlijk, samen bij de openhaard. De winter is in aantocht. Hoewel de temperatuur overdag vaak boven de 20 graden reikt, koelt het ’s nachts nu al af tot rond het vriespunt. Openhaard, dubbele dekens, een kruik en liefde is hetgeen ons warm houdt.
We hebben vandaag vernomen dat de bergen in het noorden van Lesotho al bedekt zijn onder een laagje sneeuw. Emanuel ligt daar in de buurt. De kinderen zullen het veel minder getroffen hebben dan wij. Gelukkig gaat Emanuel tijdens de wintermaanden, juli/augustus, dicht. Waar de kinderen dan heen gaan is echter niet altijd duidelijk.
Vrijwel elke dag een strak blauwe hemel en eenmaal opgewarmd echt heerlijk weer om buiten te zijn voor een mooie wandeling of om in de tuin te werken.
Toen we dit huis kregen waren de gewassen bedekt onder een flinke laag onkruid. We huurden een tuinjongen in om het een beetje aan kant te krijgen. De eerste dag keken we vol optimisme naar de hard werkende Tanki Ntsepi. Echter, na de pauze keerde hij niet meer terug. In de weken opvolgend kwam en ging hij op de meest vreemde tijden. Gelukkig zijn we geïntegreerd genoeg om hem per project te betalen en niet per uur.
Over integratie gesproken…
Vorige week hebben we onze verblijfsvergunning in ontvangst mogen nemen. Voordat het zover was hebben we eerst een werkvergunning aangevraagd. Aanvragen houdt in dat je met je gehele administratie naar de hoofdstad Maseru afreist, alles laat certificeren (uiteraard weer wat extra centjes voor de jongens hier) en drie posten bezoekt. Eenmaal in gang gezet is het een kwestie van wachten, een paar maandjes. We dachten er bijna te zijn wanneer ze ons vertelden dat de werkvergunning klaar lag. Toch even een kleine inschattingsfout. Weer naar Maseru, dit maal zeven posten af. De ene vraagt je een formulier in te vullen, de ander om te betalen, de derde om het nog eens te doen en ga zo maar door. Een goede manier om aan het Afrikaanse leven te wennen.
De aanvraag voor onze verblijfsvergunning ging zeer voorspoedig. Geen wachttijd, behalve dan dat het vrouwtje nog even terug moest komen van boodschappen doen. Pasfoto’s hadden we niet meer en konden we aan de overkant laten maken. Nou ja, laten maken.. we mochten het zelf met onze eigen camera proberen en dan printen zij het voor je uit. Een prachtige stempel prijkt in onze paspoort, naast de andere stuk of zestig! die we verkregen hebben door een aantal keer de grens over te gaan.
We hebben geluk dat we met de Zuid Afrikaanse buren mee kunnen rijden om boodschappen te doen in Zuid Afrika. Verder kom je alleen ergens met de minibusjes. Public transport.. ook een leuke uitdaging. Toch even niet zo slim geweest om de eerste keer in een vrijwel leeg busje te stappen. Het busje leek even de verkeerde kant op te gaan. De chauffeur stelde ons gerust; echt, dadelijk gaan we weer terug. En inderdaad, een half uur later sta je weer op het zelfde kruispunt. Nu met een halfvol busje. We hadden trouwens een luxe variant te pakken. Eentje met van die mooie grote boxen aan het plafond. We hebben twee uurtjes de tijd gehad om de lokale feest muziek ons eigen te maken. Ook op dat gebied dus geïntegreerd.
De locals verplaatsen zich behalve via de minibus per voet, per ezel of per ossenwagen. Vooral die laatste is heel handig voor wanneer je bijvoorbeeld op een zondag met de hele familie je zieke tante wilt bezoeken in het ziekenhuis. De ezeltjes zorgen voor wat meer problemen, deze willen de kindertjes er regelmatig afgooien. Dagelijks levert het dit ziekenhuis wat extra werk op.
Een andere bron van inkomsten voor het ziekenhuis is alcohol. De vele herdersjongens doen graag een klein sapje na het werk. Alcohol in combinatie met een mooie herdersstaf vraagt vaak om problemen. Gelukkig zijn beide partijen weer de grootste vrienden wanneer ze behoorlijk gewond naast elkaar op een bankje zitten te wachten op de dokter.
We hebben vandaag vernomen dat de bergen in het noorden van Lesotho al bedekt zijn onder een laagje sneeuw. Emanuel ligt daar in de buurt. De kinderen zullen het veel minder getroffen hebben dan wij. Gelukkig gaat Emanuel tijdens de wintermaanden, juli/augustus, dicht. Waar de kinderen dan heen gaan is echter niet altijd duidelijk.
Vrijwel elke dag een strak blauwe hemel en eenmaal opgewarmd echt heerlijk weer om buiten te zijn voor een mooie wandeling of om in de tuin te werken.
Toen we dit huis kregen waren de gewassen bedekt onder een flinke laag onkruid. We huurden een tuinjongen in om het een beetje aan kant te krijgen. De eerste dag keken we vol optimisme naar de hard werkende Tanki Ntsepi. Echter, na de pauze keerde hij niet meer terug. In de weken opvolgend kwam en ging hij op de meest vreemde tijden. Gelukkig zijn we geïntegreerd genoeg om hem per project te betalen en niet per uur.
Over integratie gesproken…
Vorige week hebben we onze verblijfsvergunning in ontvangst mogen nemen. Voordat het zover was hebben we eerst een werkvergunning aangevraagd. Aanvragen houdt in dat je met je gehele administratie naar de hoofdstad Maseru afreist, alles laat certificeren (uiteraard weer wat extra centjes voor de jongens hier) en drie posten bezoekt. Eenmaal in gang gezet is het een kwestie van wachten, een paar maandjes. We dachten er bijna te zijn wanneer ze ons vertelden dat de werkvergunning klaar lag. Toch even een kleine inschattingsfout. Weer naar Maseru, dit maal zeven posten af. De ene vraagt je een formulier in te vullen, de ander om te betalen, de derde om het nog eens te doen en ga zo maar door. Een goede manier om aan het Afrikaanse leven te wennen.
De aanvraag voor onze verblijfsvergunning ging zeer voorspoedig. Geen wachttijd, behalve dan dat het vrouwtje nog even terug moest komen van boodschappen doen. Pasfoto’s hadden we niet meer en konden we aan de overkant laten maken. Nou ja, laten maken.. we mochten het zelf met onze eigen camera proberen en dan printen zij het voor je uit. Een prachtige stempel prijkt in onze paspoort, naast de andere stuk of zestig! die we verkregen hebben door een aantal keer de grens over te gaan.
We hebben geluk dat we met de Zuid Afrikaanse buren mee kunnen rijden om boodschappen te doen in Zuid Afrika. Verder kom je alleen ergens met de minibusjes. Public transport.. ook een leuke uitdaging. Toch even niet zo slim geweest om de eerste keer in een vrijwel leeg busje te stappen. Het busje leek even de verkeerde kant op te gaan. De chauffeur stelde ons gerust; echt, dadelijk gaan we weer terug. En inderdaad, een half uur later sta je weer op het zelfde kruispunt. Nu met een halfvol busje. We hadden trouwens een luxe variant te pakken. Eentje met van die mooie grote boxen aan het plafond. We hebben twee uurtjes de tijd gehad om de lokale feest muziek ons eigen te maken. Ook op dat gebied dus geïntegreerd.
De locals verplaatsen zich behalve via de minibus per voet, per ezel of per ossenwagen. Vooral die laatste is heel handig voor wanneer je bijvoorbeeld op een zondag met de hele familie je zieke tante wilt bezoeken in het ziekenhuis. De ezeltjes zorgen voor wat meer problemen, deze willen de kindertjes er regelmatig afgooien. Dagelijks levert het dit ziekenhuis wat extra werk op.
Een andere bron van inkomsten voor het ziekenhuis is alcohol. De vele herdersjongens doen graag een klein sapje na het werk. Alcohol in combinatie met een mooie herdersstaf vraagt vaak om problemen. Gelukkig zijn beide partijen weer de grootste vrienden wanneer ze behoorlijk gewond naast elkaar op een bankje zitten te wachten op de dokter.
-
24 April 2012 - 06:29
Joke En Henk:
Weer een mooi verhaal jongens echt leuk om te lezen. Idd een apart wereldje daar. Liefs bruijntjes -
24 April 2012 - 06:53
Folkert:
Die jongen in die grot is er niet dikker op geworden!
Mooi verslagje weer, lees het met veel plezier. -
24 April 2012 - 10:45
Marie-Loes:
He tortelduifjes,
Wat schrijven jullie mooi. Fijn om zo op de hoogte te blijven van jullie leventje daar! -
25 April 2012 - 08:24
Jessica:
Bedankt voor je mail Jaïr! Wat fijn dat het gelukt is om een werk- en verblijfsvergunning te verkrijgen.
Hoop dat het niet te koud gaat worden 's nachts, je moet nog wel een beetje het idee hebben dat je in Afrika bent, toch?!
Veel succes en plezier nog,
Groetjes jessica -
05 Mei 2012 - 12:35
Marc:
Ziet er goed uit baas! tijd gaat snel, jullie zitten er alweer 4 maanden. Vorige week Kristels bruiloft, was leuk iedereen weer te zien. Veel plezier vanuit Utrecht! Marc -
24 Mei 2012 - 16:24
Lieke:
Wat een mooie reis hebben jullie weer mee gemaakt in een mini busje leuk om te horen x -
28 Juli 2012 - 20:34
28 Juli 2012:
Dag lieve Jair en Joyce, genieten jullie met Jair zijn ouders? We zouden wel eens om een hoekje willen kijken. Als ik dinsdag jarig ben, hebben we het gevoel dat jullie er in gedachten bij zijn. We wensen je heel veel mooie doorlevingen en er gaat geen dag voorbij of we vragen voor jullie. Wees dus gerust, de lieve God gaat met julle mee. Heel veel lieve groeten, oma en opa. Daaaaaaaaaaaaaaaaaaaaggggg!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
