Een paasgedachte – recessie?

Afgelopen weken zijn we niet alleen bestookt met spookverhalen van familie en vrienden over een griezelige recessie die ons gegoede thuisland teistert, maar ook met prangende vragen van de zeer gegoede burgerij alhier die met grote nieuwsgierigheid de Europese economische neergang volgt.
Een enkeling in deze omgeving die een TV kan veroorloven vraagt ons zeer oprecht: Hoe groot is nu de impact van jullie recessie? Hoeveel personen zijn nu dakloos? Hoeveel hebben nu geen eten? Hoeveel gaan er nu dood door de rode cijfers?
Hoeveel? Hoeveel, is de correcte vraag!
Afgelopen weekend zijn we met een delegatie van ons ziekenhuis afgereisd naar Immanuel, een primary en secundary boardingschool, inclusief kerk. Het doel was om een gezondheidscampagne te houden, niet alleen voor scholieren maar met name voor de mensen in de omliggende communities. Nadat een aantal van ‘onze’ zusters het voortouw had genomen in de kerkdienst, leek men het zinvol als ik iets zou gaan vertellen over hypertensie. Na een zeer vriendelijk verzorgde lunch, liepen we een rondje over het terrein om zodoende het voedsel te laten bezinken. Grote modderpoelen ontwijkend, glibberden wij het eerste gebouw binnen. Een hal, waarin alle verf van de muur bladderde en geen raam meer heel leek te zijn, was het decor wat eetzaal genoemd werd. Saillant detail: er was geen tafel of stoel te bekennen. Wel waren er leerlingen, die zongen terwijl ze de dampende, donkere kookhut aan het schoonmaken waren. Wat een contrast om zoveel blijdschap te zien in een ruimte waarin wij onze varkens nog niet laten rondscharrelen. Beteuterd gleden we door naar de volgende kazerne, de ‘boys dormitory’. Samen met de Congolese dokter liep ik naar binnen terwijl de vrouwen op gepaste afstand buiten wachten. Een half minuutje later, kwam ik weer naar buiten en kon alleen maar uitbrengen: ‘Joyce, dit moet je zien. Dit valt met geen pen te beschrijven. Dit kan ik niet uitleggen, je moet het gezien hebben’. Na wat tegensputteren, volgde Joyce me aarzelend door het smalle gangpad. Aan weerszijden keken honderden ogen ons vanuit het donker aan. Toen onze kijkers gewend waren geraakt aan het duister, zagen we tientallen half vergane stapelbedden zo goed als tegen elkaar staan. Ruim honderd jongens tussen zeven en twintig jaar lagen door elkaar onder één, hooguit twee dekentjes. De kleine raampjes die het kleine beetje licht doorlieten waren gebarsten of kapot. Een gure wind kwam ons tegemoet met een geur die een mix leek te zijn van uitwerpselen, urine en rottend vlees. Toen we een dertigtal stappen hadden gezet, zagen we de oorzaak van deze penetrante lucht: toilet en douche. Of beter gezegd een betonblok van 4x4 meter met een betonnen muur ertussen. Aan de ene zijde kon met de behoeftes kwijt aan de andere kant konden de honderd kinderen zich wassen in een van de drie teiltjes die er stonden. Langer dan een aantal seconden er staan was haast teveel gevraagd gezien de geur die onze neusgaten binnendrong. Terwijl we ons omdraaiden en de kinderogen vanuit de bedden ons aanstaarden, was een beeld van een concentratiekamp hetgeen dat in ons beiden op kwam.
Hoe kan het zijn dat je kinderen in deze erbarmelijke omstandigheden laat leven voor scholing? Hoe kan het dat een mens ‘vrijwillig’ in zo’n diep trieste plek wil verblijven? Hoe kan het dat wij vol lopen met boosheid en verdriet, terwijl de kinderen zelf lachen en samen lol lijken te hebben? Hoe kunnen wij hier nu voorlichting komen geven over hypertensie terwijl de eerste levensbehoeften, een warme plek om te slapen en sanitair, niet eens aanwezig zijn?

Hoe kan het dat de Europese armoede het nieuws hier in Lesotho bepaald met dergelijke tragedie op eigen grondgebied?

Deze vraagstukken dolen door ons hoofd en leidden tot de (re)actie:
‘Hoe kunnen wij zorgen dat deze kinderen volgend jaar ook een paasfeest onder ‘fatsoenlijke omstandigheden’ kunnen vieren?’

Wordt vervolgd…